Even snel nog mijn mail, whatsapp, facebook checken.
Steeds is er iets waardoor ik mijn aandacht naar buiten richt in plaats van naar binnen. Ik zoek afleiding om maar niet mijn aandacht naar binnen te keren. Want wat is het waar ik zo bang voor ben, wat verwacht ik tegen te komen? Waar loop ik precies voor weg en wat wil of durf ik niet aan te kijken?Als je dan eenmaal in die modus zit van doorgaan, nog even dit afmaken of eerst dit nog even doen voordat ik tijd voor mezelf kan gaan nemen, dan vraagt het een behoorlijke discipline om een pas op de plaats te zetten. Om de tijd voor jezelf te nemen en even te voelen wat er nu werkelijk speelt in jou.
Door hier voor weg te lopen, groeit de onrust, de irritatie, de weerstand, de onmacht en onvrede in jou. Je denkt dan misschien door te negeren, dat het er niet meer is of dat het vanzelf weggaat, maar niets is minder waar!
Alles wil aangekeken en aangeraakt worden, zodat het niet meer zo hard hoeft te schreeuwen om jouw aandacht. Een baby die huilt, laat je ook niet liggen of negeer je, omdat je hoopt dat het vanzelf overgaat. Nee, vanuit een innerlijke beweging wil je het troosten, vasthouden, aandacht geven en datgene geven wat het nodig heeft.Waarom zijn we dan zo hard naar onszelf en doen wij naar onszelf het tegenovergestelde?
Door onze opvoeding, door hetgeen we voorgeleefd hebben gezien, door eigen ervaringen, door de angst om pijn te voelen, en vul maar in, zijn we steeds beter geworden in het doen alsof het niet bestaat. En toch werkt het niet zoals we hadden gehoopt, want………….
Als je iets negeert, weet je zeker dat het nog sterker terugkeert.
Stel je voor dat je een deel van jezelf wat je liever wegstopt of niet wilt voelen (boosheid, jaloezie, irritatie, angst………….), bij je zou nemen zoals je een baby’tje in je armen zou nemen. Dat je er naar zou luisteren en het je volle aandacht zou schenken. Dat je het warmte en liefde geeft en er helemaal voor hem/haar wilt zijn. Zie voor je dat je het aanraakt en troost. En er onvoorwaardelijk contact mee maakt.
Dan verzacht het, wordt het rustig. Opluchting, ruimte en stilte is voelbaar. Het vechten is voorbij en in plaats daarvan ontstaat vrede.
Het klinkt zo simpel en zo simpel is het namelijk ook!
De lastigste stap is het loskomen uit de mallemolen en het bewust even stil gaan staan bij datgene wat je voelt/ervaart.
En in plaats van met je neiging mee te gaan van vechten, troost je het gewoon.
Hierdoor wordt het steeds fijner, prettiger en veiliger in jezelf en wie weet vraag je jezelf op een gegeven moment wel af ‘was ik hier nu al die tijd zo bang voor’?
